Olympo op Netflix Review - hitsige sportsoap of intrigerend dopingdrama?

De nieuwe Spaanse Netflix-serie Olympo is een instant kijkcijferhit en dat is geen verrassing. Wie bekend is met Élite weet wat Zeta Studios in huis heeft: seks, intriges en knappe mensen in slow motion. In Olympo zijn de schoolbanken ingeruild voor een prestigieus sportinternaat in de Pyreneeën, maar de toon is vertrouwd: spanning in de douches, jaloezie in de kleedkamers en geheimen die dieper gaan dan alleen de liefde voor sport. Maar is Olympo meer dan alleen eye candy met zweetdruppels? De recensies zijn verdeeld.

Volgens Humo draait Olympo bijna uitsluitend rond hormonen en halve kleren. “Beffen in de kleedkamer. Poepen in de douches. Zelfs een stoere worstelpartij eindigt uiteindelijk in een erotisch onderonsje.” De Vlaamse tv-gids noemt de serie een leeg omhulsel vol hitsige scènes en oppervlakkige personages zonder echte emoties. Alleen Agustín Della Corte – die ook indruk maakte in La sociedad de la nieve – krijgt lof voor zijn rol als openlijk homoseksuele rugbyspeler Roque. Toch zijn de plotlijnen volgens Humo te flinterdun om te boeien: een dopingschandaal en prestatiedruk krijgen weinig diepgang. Eindscore: 2 sterren.

Ook de VARAgids ziet vooral veel seks en rivaliteit, en weinig inhoud. “Wat heeft Olympo verder te melden? Niet veel.” De serie volgt volgens hen braaf de formule van mooie mensen die egocentrisch gedrag vertonen en hun eigen toekomst verknallen. Toch zijn de slow-motion scènes en de onderlinge spanning vermakelijk genoeg voor een krappe 2,5 sterren.

Andere recensenten zien meer potentieel. Loud and Clear prijst Olympo voor het aanstippen van relevante thema’s in de sportwereld, zoals doping, homofobie en groepsdruk. De serie durft controversiële onderwerpen aan te snijden, maar struikelt over de uitvoering: “Olympo focust op te veel topics die niet allemaal uitgediept kunnen worden in acht afleveringen.” Vooral het subplot rond Renata wordt genoemd als een gemiste kans. Toch blijft de serie tot het einde boeiend genoeg om te bingewatchen, met een finale die uitnodigt tot meer.

Collider noemt Olympo “één van de meest entertainende series van de zomer”, vooral dankzij de interacties tussen de jonge sporters. De bredere complotlijn rond het mysterieuze Olympo-bedrijf is volgens hen minder meeslepend en mist de scherpe satire die het had kunnen hebben. Maar zolang je komt voor het drama, de chemie en het mysterieuze einde, dan zit je hier goed.

Ook Decider wijst op het verschil tussen vorm en inhoud. Wie graag naar afgetrainde lichamen kijkt en geen moeite heeft met een overvloed aan seks, zal zich prima vermaken. Maar voor wie op zoek is naar gelaagde personages en een strak verhaal, blijft het bij wat losse vignetten. “De rest van de groep lijkt op de gebruikelijke mix van ambitieuze, hitsige tieners zonder veel diepgang.”

Olympo is een reeks die visueel indruk maakt en slim inspeelt op de bekende Netflix-formule: drama, seks en mysterie verpakt in een gelikt jasje. Maar inhoudelijk blijft het vaak oppervlakkig. De serie raakt aan interessante thema’s, maar verdrinkt in zijn eigen testosteron en esthetiek.

Wil je iets dat schuurt, prikkelt en vooral heet is? Dan is Olympo jouw zomerse guilty pleasure. Maar wie op zoek is naar meer dan alleen hormonale drama’s in sportshorts, moet misschien verder zoeken.