Cyberpunk 2077 Review: “Relic Malfunction Detected”

Na het grote succes van The Witcher 3 leek het alsof CD Projekt Red niet veel verkeerd kon doen. Toen Cyberpunk 2077 in 2012 bekend werd gemaakt, en de eerste trailer uitgebracht werd in 2013, was de fanbase er al over uit: Dit wordt de game die iedereen moet hebben.

Toen kwam het wachten. Er werd over de jaren steeds iets meer bekend over het spel, maar ook werd het telkens door CDPR uitgesteld. Dit bleef tot de laatste weken voor de release doorgaan. Maar dit alles was met de reden om de game zo goed mogelijk te releasen.

Het spel werd uitgebracht op de nieuwe generatie consoles van Microsoft en Sony, op de PC en Stadia. Ook de vorige generatie consoles van Microsoft en Sony kregen Cyberpunk 2077, maar de performance op deze versies is dusdanig slecht dat Sony het spel zelfs uit de Playstation Store gehaald heeft tot het spel daar goed speelbaar is. Plotseling was Google Stadia een sterk alternatief voor de andere consoles. Is het spel op Stadia ook daadwerkelijk goed? Je leest het in deze review. 

In Cyberpunk 2077 speel je als ‘V’. Een huurling die achter een implant aan zit die de sleutel voor onsterfelijkheid moet zijn. Je kunt in Cyberpunk kiezen voor een mannelijk of vrouwelijk personage en daarbij kun je het personage aardig ver aanpassen. Je lichaamstype, stem, edele delen en achtergrond kunnen allemaal door jou ingesteld worden voordat je het verhaal begint.

De achtergrond kan een van drie opties zijn: Street Kid, Corporate & Nomad. CDPR gaf aan dat deze keuze grote verschillen zou geven tijdens het spelen, maar achteraf blijkt dat de verschillen niet erg groot zijn. Er is een punt in het verhaal waar alle verhalen samenvoegen en je dus weinig verschillen zult merken van deze keuze. Wel geeft het tijdens gesprekken soms enkele andere opties.

Tijdens het spelen heb je de mogelijkheid om bepaalde kanten van je character te versterken. Zo kun je er voor kiezen om beter te worden met de wapens die je beschikbaar hebt, of kun je juist een type worden die via het hacken van de systemen ergens ongezien binnen kan komen. Dit gaat door middel van een puntensysteem op basis van je XP. Maar Cyberpunk zou geen Cyberpunk zijn als je je character niet op andere manieren aan kon passen. Daarvoor zijn er ‘ripperdocs’. Dit zijn medische ‘professionals’ die aanpassingen op je lichaam kunnen maken. Je kunt bijvoorbeeld de pezen in je benen laten versterken, waardoor je een ‘double-jump’ kunt doen, of een tweede hart in je borstkas laten zetten die het overneemt als je bijna dood gaat.

Er zijn dus genoeg opties om je character naar je eigen speelstijl aan te passen. Zelf koos ik er voor om de beste hacker van Night City te worden en ik merkte dat ik tijdens het spelen steeds meer leuke opties kreeg om dit te bewerkstelligen. Als ik ergens naar binnen moest kon ik er zelf voor kiezen of ik dit door middel van mijn wapens wilde doen of dat ik door middel van afleidingen die ik kon laten gebeuren naar binnen wilde ‘sneaken’. Op het moment dat ik iemand uit moest schakelen, had ik door middel van mijn quickhacks steeds meer opties om dit te doen. Op een gegeven moment had ik de mogelijkheid om bij anderen alle cyberware uit te schakelen. Dit werd later in het spel zelfs een keer erg sterk tijdens een bossfight. Ik had het gevoel dat het spel voldoende opties beschikbaar maakte. Wel merkte ik helaas dat de double-jump die eerder genoemd werd soms een probleem kon zijn voor de AI in het spel. Zo wist ik tijdens een missie ergens via een dak naar binnen te springen, maar blijkbaar werkte de AI van het spel hier totaal niet meer door. Ik kon vlak langs tegenstanders lopen en ik werd totaal niet gezien. Tijdens het spelen merkte ik helaas dat dit soort bugs bij de AI vaker voorkwamen.

Een van de grootste problemen in Cyberpunk 2077 is de AI ofwel kunstmatige intelligentie. Er zijn talloze momenten op te noemen waar de NPC’s weinig aan de verbeelding overlaten. Het zijn simpele poppetjes die van A naar B gaan en verder niet veel kunnen.

Over het algemeen reageert de hele spelwereld nauwelijks op ‘V’ en daardoor voelt de wereld niet geloofwaardig aan. Simpele dingen die in spellen als GTA 4 al goed werkten zijn 12 jaar later in Cyberpunk 2077 dramatisch uitgevoerd.

Een RPG valt of staat met de geloofwaardigheid van de wereld, en hoewel Cyberpunk een mooie, redelijk complete wereld laat zien, was het voor mij constant een gevecht om de geloofwaardigheid te behouden doordat deze dingen me te veel opvielen.

De wereld van Night City is absoluut mooi te noemen. De unieke stijl van Cyberpunk die in de trailers gepresenteerd werd is overal aanwezig en de omgevingen zijn gevarieerd en uniek. De donkere plekken in de stad worden met sterke neon lampen verlicht,de karakters die je op straat tegenkomt passen in de setting en dit geldt nog meer voor iedereen die in het verhaal voorbij komt. Toen het spel gepresenteerd werd wist ik dat dit spel mij qua sfeer aan zou spreken, en na het spelen merkte ik dat Cyberpunk deze sfeer voor mij ook goed over had gebracht.

Night City ziet er fantastisch uit als je de tijd neemt om om je heen te kijken. Toch merkte ik dat ik snel vergelijkingen maakte met andere games zoals GTA 5. Als ik dan de radio stations, gesprekken van de NPC’s en reclames vergelijk moet ik concluderen dat Rockstar hier gewoon veel verder in is dan CDPR. Dan lijkt het misschien alsof Cyberpunk wat serieuzer is, maar aan de andere kant gooit het spel praktisch het idee van seks en geweld richting de speler in de hoop dat het een reactie opwekt. En dan bedoel ik ook daadwerkelijk ‘het idee van’.

Cyberpunk zit vol met reclames over seks en geweld. Zo ook door middel van ‘Braindances’. Dit zijn een soort virtuele ervaringen waar de gebruiker een moment na kan spelen. Je kunt in deze ervaring vooruit en achteruit, alsof je een DVD of BluRay afspeelt. Ook zijn er verschillende lagen beschikbaar. Je kunt door middel van de audiolaag gesprekken op afstand beluisteren. Door middel van de thermische laag kun je extreme warmte of kou lokaliseren. In het verhaal wordt dit gebruikt om informatie te verkrijgen. Maar tijdens het spelen kun je ook Braindances vinden met titels als: “3 mouths, 1 Desire” en “Count Destroyer”, maar dit soort Braindances kun je nooit zelf afspelen.

Daardoor voelt het soms alsof het spel ‘edgy’ wil zijn door deze onderwerpen in je gezicht te gooien.

Stadia biedt de mogelijkheid om het spel op 4k60fps te spelen. Dit was voor mij een positieve verrassing omdat hier voor de release geen duidelijkheid over was gegeven. Echter, ook op 1080p ziet het spel er nog gewoon erg goed uit.

De gameplay van Cyberpunk heeft sterke en zwakke punten. Over het algemeen vond ik de mogelijkheden die het spel me aanbood leuk om mee te spelen. Mijn Quickhacks maakten het mogelijk om mijn stealthy speelstijl te optimaliseren. Andere aspecten vond ik echter iets minder. De gunplay was prima, maar melee aanvallen voelden alsof er totaal geen gewicht achter zat. Ook het rijden in voertuigen voelde voor mij niet goed aan. Het is bijna alsof ze de physics van de paarden uit the Witcher hebben hergebruikt voor de autos in Cyberpunk 2077. Sturen voelt gewoon niet goed, welke snelheid je ook hebt.

Het verhaal van Cyberpunk 2077 is korter dan die van The Witcher 3. Dit was vooraf ook bekend gemaakt. Toch heb ik me tijdens de main campaign en de sidequests kostelijk vermaakt. Tijdens het spelen zijn er ook genoeg manieren om meer informatie over de wereld en de mensen erin te verkrijgen. Dit kan door middel van shards waar tekstbestanden op staan. Ook kun je mails lezen op de computers die je tegenkomt. Maar tijdens het spelen van Cyberpunk 2077 had ik de hele tijd een knagend gevoel. Eigenlijk wist Cyberpunk qua verhaal en sfeer precies neer te zetten wat ik ervan verwacht en gehoopt had. Als ik constant van missie naar missie ging, merkte ik nauwelijks bugs of andere problemen. Echter, zodra ik iets anders deed en niet meer 'binnen de lijntjes kleurde' kwamen de problemen aan het licht.

En dat is voor mij het grote probleem met Cyberpunk 2077. Als een lineair spel is het gewoon goed. Het zou zelfs mijn favoriete spel van het jaar kunnen zijn. Maar als een open-wereld spel werkt het gewoon niet. In dat soort spellen trek je soms een wildvreemde uit een sportieve auto of blokkeer je al het verkeer om te zien wat de reactie is. Daar sla je soms iemand neer omdat je wilt zien hoeveel politie je achter je aan krijgt. En in Night City valt het resultaat van deze acties elke keer weer tegen omdat het haast lijkt alsof CD Projekt Red dit niet van de spelers verwacht. Dat zorgde er voor dat ik tijdens het spelen soms maar gewoon bezig was om alleen de missies te doen, omdat ik het idee had dat ik het spel zou breken als ik ook maar iets anders deed.

Cyberpunk is soms precies wat ik er van verwachtte. Het verhaal is goed, de sfeer van de wereld is sterk in zowel beeld als geluid, en het spel draait uitstekend op het platform van Google. Maar de veelvuldige bugs, de dramatische AI en zwakke open wereld zorgen er voor dat ik nooit optimaal van Cyberpunk 2077 heb kunnen genieten. Ik hoop dat CD Projekt Red door middel van DLC en fixes in ieder geval iets aan deze problemen kan doen. Deze verbeteringen moeten in het loop van 2021 komen. Ook de multiplayer voor Cyberpunk zal later komen, mogelijk in 2022.

Dat brengt me tot de moeilijke taak om een cijfer aan Cyberpunk 2077 te binden. Ik kies er hier voor om een cijfer te geven aan het spel zoals ik hem nu gespeeld heb met de kennis dat ik ‘binnen de lijntjes moest kleuren’. Daar heb ik nog genoeg plezier uit de game gehaald om het met een 7 te bestempelen. Mochten de andere aspecten toch belangrijk voor je zijn, zou het cijfer mogelijk (veel) lager uit vallen.

+ De verhaal en sfeer, in zowel beeld als geluid
+ Verschillende manieren om te spelen
+ Prestatie van de game op Stadia

- Dramatische AI
- Bugs
- Zwakke open wereld  

Cijfer: 7