Valkyria Chronicles 4 Review: Strategische RPG in Anime vorm

Het succesvol uitbrengen van typisch Japanse games in het Westen is vaak een kwestie van Hit & Miss. Soms is het een schot in de roos maar soms falen deze games ook keihard, zonder een duidelijke reden. Misschien komt het door de cultuurverschillen, die vaak ook in games duidelijk te merken zijn. Hoe dan ook, we mogen er blij mee zijn want zonder Japanse games was er geen Mario, Final Fantasy en Metal Gear Solid, om maar wat te noemen. Een andere typisch Japanse game serie is inmiddels Valkyria Chronicles. Wij hebben het vierde deel op Stadia getest.

De Valkyria Chronicles serie begon in 2008 op de Playstation 3 met een gelijknamige game. Sega deed een gok door de game ook in het Westen uit te brengen en dit bleek een groot succes. De game ontving, misschien redelijk onverwachts, lovende recensies en werd dus positief ontvangen. Ik speel de game ook voor het eerst op de PlayStation 3 en zag toen meteen waarom iedereen enthousiast was. Het was een slimme mix van strategie en RPG gameplay. Niet zoals we die vaker gezien hebben overigens, met grid based mappen, maar strategy gameplay die meer op westerse real time strategy games leek en toch turn based elementen bevatte. Hierover leg ik straks meer uit. Het vreemde was wel dat deel 2 en 3, ondanks het succes van deel 1, alleen maar op de PSP uitgekomen is en daardoor bij veel mensen aan hun neus voorbij gegaan is. Valkyria Chronicles 4 is het volgende deel wat nu voor een groter publiek beschikbaar is en lijkt de draad weer op te pakken.

De wereld van Valkyria Chronicles speelt zich in een fictieve versie van onze wereld af, die gebaseerd is op Europa. Het continent waar het zich afspeelt, heet zelfs Europa en veel namen van steden zijn gebaseerd op echte steden en dorpen. Het grote verschil zijn de landen. De game speelt zich af tijdens een wereldoorlog, die losjes gebaseerd is op de tweede wereldoorlog. De ‘East European Imperial Alliance’, een gigantisch keizerrijk wat symbool staat voor Duitsland in de Tweede Wereldoorlog, valt de andere Europese landen binnen met een overweldigende krijgsmacht. Jij speelt als Claude Wallace en leidt een peloton aan soldaten. Jullie krijgen een missie om ver achter vijandelijke linies de hoofdstad in te nemen, wat natuurlijk symbool voor Berlijn staat. Gaandeweg leer je je soldaten kennen, zie je de gruwelijke kant van oorlog en maak je ondanks alles nieuwe vriendschappen.

Het verhaal van Valkyria Chronicles is een bijzondere mix van zeer serieuze onderwerpen, zoals het verliezen van vrienden tijdens de oorlog, de impact op burgers en de opofferingen die gedaan worden om te winnen, en minder serieuze onderwerpen waar de typisch Japanse humor boven komt drijven. Je merkt daar altijd de flinke cultuur verschillen tussen het Westen en Japan. Waar een Westerse ontwikkelaar tegenwoordig bij de geringste seksistische grap gelijk een #metoo vloedgolf zou veroorzaken of enige vorm van racisme gelijk afgestraft wordt door boycots, hebben Japanse game ontwikkelaars hier totaal geen last van en dat zie je in de game terug. Overigens prima want de grapjes gaan zeker niet te ver (Al ben ik er zelf nooit gauw onder de indruk van), maar ik moest wel weer even schakelen omdat ik het simpelweg niet meer gewend ben. Soms merk je wel dat bepaalde humor door de vertaling naar het Engels niet meer zo uitpakken zoals ze bedoeld zijn, hetzelfde als je Engelse grappen naar het Nederlands zou vertalen. Maar dat is nu eenmaal een gevolg van lokalisaties.

Het verloop van het verhaal in Valkyria Chronicles 4 gaat volgens een uniek concept, die inmiddels kenmerkend is voor deze serie. Je speelt door verschillende hoofdstukken heen, wat op zich niet bijzonder is. Elk hoofdstuk bestaat uit verschillende cut scenes waarin je peloton met elkaar in gesprek gaat, missies ontdekt worden en het verhaal voortgezet wordt. Daarnaast heeft elk hoofdstuk één of meerdere gevechten. Waar je in veel RPG’s tussen de gevechten door de vrijheid krijgt om de spelwereld te ontdekken is dat hier niet het geval. In elk hoofdstuk krijg je in boekvorm elke keer een cut scene voorgeschoteld die je kunt afspelen op jouw tempo. Je kiest er dus voor om deze te bekijken. De meeste cut scenes moet je bekijken om de volgende te unlocken. Tussen de cut scenes door kun je naar je hoofdkwartier om je soldaten te upgraden, wapens te researchen, enzovoorts. Omdat het aantal cut scenes tussen de gevechten door soms groot is, is het wel zo fijn dat je zelf kunt bepalen in welk tempo je ze bekijkt. Je kunt tussendoor dus gemakkelijk opslaan en later verder gaan. Bovenstaande zorgt er helaas ook voor dat het tempo erg laag ligt. Tussen de missies door, kan zomaar 20 minuten aan cut scenes zitten. Je kunt ze skippen, maar het verhaal speelt wel een belangrijke rol. Het is dus een beetje alsof je een anime tussendoor zit te kijken. Eenmaal aangekomen bij één van de gevechten van het hoofdstuk, verloopt het heel anders. 

Als je daar namelijk op klikt, krijg je een korte briefing van te voren met jouw missie en wordt je verplaatst naar het slagveld. Voor het gevecht begint, kies je eerst met welke soldaten je aan wilt treden. In het begin heb je de keuze uit een stuk of 16 verschillende soldaten, maar dit aantal loopt geleidelijk op. Iedere soldaat heeft een eigen class, wat bepaalt waar ze goed in zijn, maar dit is niet de enige reden waarom je voor iemand zou moeten kiezen. Ieder personage heeft namelijk twee tot drie andere personages in jouw peloton waar ze een band mee hebben. Trekken deze gezamenlijk op? Dan vallen ze samen aan en versterken ze elkaar. Als je later in het spel tientallen personages hebt, wordt het ineens een interessante puzzel. Ook omdat, als je bepaalde combinaties vaak genoeg gebruikt, je een uniek verhaal vrijspeelt omtrent die personages.

Als je eenmaal je team samengesteld hebt, op basis van hun kwaliteiten, start het gevecht. In principe zijn de gevechten het beste te vergelijken met een turn based strategy game gecombineerd met stevige RPG elementen. Eerst neemt jouw team zetten, daarna het andere team. In dit soort games, zijn we vaak gewend dat het speelveld verdeeld is in grids of vakjes, waarbij ieder personage een bepaald aantal zetten kan doen. Dit is hier net even anders. Er zijn geen vakjes, het is een open speelveld waar jouw gekozen personage vrij over kan rondlopen. Tenminste, ze hebben allemaal een metertje wat AP heet. Terwijl je personage loopt, raakt deze leeg. Is deze op, dan kan je personage niet verder. Dus er zit wel een limiet aan hoe ver ze kunnen lopen. Daarnaast kan een personage tijdens zijn of haar beurt één actie uitvoeren. Dit kan aanvallen zijn, eenmalig healen of een andere speciale actie die specifiek aan je class is. Als je aanvalt, moet je overigens ook zelf mikken. Je afstand van de tegenstander bepaalt hoe succesvol je bent. Mik je op het hoofd? Het doel is kleiner maar je hebt minder schoten nodig om de tegenstander te raken. Hier komt ook het RPG gedeelte kijken, want het blijft uiteindelijk een soort kansberekening. 

Anders dan andere games, is ook dat niet ieder personage perse een zet mag zetten gedurende jouw beurt. Aan het begin wordt voor jou en de vijand bepaalt hoeveel ‘Command Points’ je hebt. Een deel daarvan worden bepaald door het level, dus je krijgt altijd een minimaal aantal. Daarnaast kun je ook wat extra ‘Command Points’ per beurt krijgen. Een aantal personages zijn namelijk leiders. Als je een leider inzet, krijg je een extra ‘Command Point’ per beurt. Om een personage te laten lopen, gebruik je een 'Command Point'. Je kunt ook voor een personage meerdere 'Command Points' gebruiken, dus theoretisch met één personage een missie doen maar dit is zeker niet aan te raden. Bij elke extra ‘Command Point’ die je in dezelfde beurt voor één personage gebruikt, kan hij namelijk minder ver lopen. Als een personage voor de vierde keer in één beurt, kunnen ze vaak eigenlijk niet veel meer behalve schieten. Wat overigens ook een prima keuze kan zijn. 

Ditzelfde principe geldt overigens ook volledig voor de tegenstander, inclusief het hebben van leiders. Als een leider verslagen wordt, van jouw team of dat van de tegenstander, betekent het ook dat het betreffende team één Command Point minder heeft. Het loont dus echt om achter de leiders van de vijand aan te gaan en voorzichtig om te gaan met jouw leiders. Ook belangrijk om te weten, als één van jouw soldaten verslagen wordt heb je drie beurten om deze met een andere soldaat te bereiken. Daarna wordt deze afgevoerd door een medic. Doe je dit niet? Dan is het personage permanent uitgeschakeld. Daarnaast zijn er soms ook vijanden met een unieke naam. Deze worden ‘Aces’ genoemd. Dit zijn sterkere varianten van tegenstanders, die na uitschakeling een wapen laten vallen. Deze kun je later aan jouw soldaten geven.

Tijdens de gevechten zijn er continue belangrijke keuzes te maken. Hoe ver loop je? Want dekking zoeken achter zandzakken, in het gras of andere objecten is heel belangrijk. Maak je een foute inschatting en eindig je de beurt van een personage midden op het slagveld zonder enige vorm van dekking? Dan kun je er vaak op rekenen dat het einde oefening is. Als een stormram richting de tegenstander is niet altijd een goed idee dus. Maar soms ook weer wel, want hetzelfde geldt voor je tegenstander, waardoor je ze soms kunt verrassen. Daarnaast heb je ook de beschikking over voertuigen zoals tanks. Hiervan kun je er maar een bepaald aantal inzetten per missie maar deze zijn ijzersterk en doen behoorlijk wat schade. Maar ook deze hebben een zwakte, want aan de achterkant van de tanks zit een zwakke plek waar een raket ze in één schot kapot maakt. Dus ook voor tanks is het oppassen geblazen waar je jouw beurt beëindigd.

Bovenstaande wordt alleen maar versterkt door het hebben van verschillende classes. Naast voertuigen als tanks, heeft iedere soldaat namelijk een class. De Scout heeft niet veel vuurkracht, maar kon enorm ver lopen en zien, zodat je tegenstanders van ver al kunt spotten. Vaak loont het om hiermee te beginnen om het speelveld een beetje te verkennen. De Shocktrooper is daarnaast één van de beste infanterie units. Minder mobiel dan de scout, maar vrijwel elke infanterie tegenstander legt het af tegen de Shocktrooper. Snipers zijn ook aanwezig. Deze kunnen niet ver lopen, maar van heel ver met een headshot bijna alle infanterie units om zeep helpen, mits ze niet achter cover zitten. Lancers zijn eigenlijk anti-tank units. Ze zijn traag, hebben veel armor, niet effectief tegen infanterie maar zeer effectief tegen tanks. Engineers lijken op Scouts, maar in plaats van het ver kunnen kijken kunnen ze mijnen opruimen en tanks repareren. Grenadiers zijn trage units die mortieren tot een flinke afstand kunnen schieten. Positioneer je deze juist, dan kun je het tegenstanders bijna onmogelijk maken om in de buurt te komen.

Ook de tegenstander heeft de beschikking over al deze classes. Van te voren weet je niet hoe de krijgsmacht van de tegenstander eruit ziet, dus het blijft altijd een grote puzzel. Dat maakt het altijd weer een uitdaging. Maar daar is een oplossing voor. Gaandeweg een missie kun je een basis veroveren, een beetje zoals Capture The Flag. Eenmaal veroverd, kun je via die basis een personage laten terugtrekken en andere personages oproepen. Wel ten koste van een ‘Command Point’. Ideaal als je tegen het einde van een missie ineens een legioen aan tanks tegenkomt, maar geen Lancers meer hebt. Of om juist een Sniper neer te zetten op een plek waar deze rustig een aantal vijanden kan uitschakelen. Er zijn zoveel mogelijkheden strategisch gezien, waarbij alle gameplay systemen mooi samenkomen. Dit is een grote pluim voor Valkyria Chronicles 4.

Maar tegelijkertijd gaat ook alles niet goed. Het gameplay systeem is echt fantastisch te noemen en uniek, waardoor de serie ook het succes kent wat het bereikt heeft. Maar essentieel voor een strategiegame is de AI. Hoe slim je tegenstander is. Deze is in Valkyria Chronicles echt ondermaats. De strategie van de tegenstander bestaat vaak uit een regelrechte charge uitvoeren. Soms werkt dat, maar vaker niet. Daarnaast gebruiken ze bijna altijd maar één Command Point per beurt. Zelfs als een sniper je halve team zou kunnen wegvagen. Het is mij meerdere keren overkomen dat ik een domme zet deed en genadeloos afgemaakt had moeten worden, maar wonder boven wonder alles overleefde en de missie haalde. Uiteindelijk, met heel veel geduld, kun je dus uiterst voorzichtig spelen en uiteindelijk elke missie op deze manier voltooien.

Maar dit is geen goed idee. Want hoe beter en sneller je het doet, hoe meer experience points en geld je krijgt. Dit zijn twee essentiële middelen die je nodig hebt om jouw leger te verbeteren. Je krijgt bonuspunten voor het neerhalen van tanks, turrets, vijandelijke leiders en ‘Aces’. Dit motiveert je dus om zo snel mogelijk je doel te behalen en niet te voorzichtig te spelen. De balans hierin is wél goed. Ook om de uitdaging erin te houden is het aan te raden. Om de hoogste rank, een A rank, te halen moet je soms binnen enkele beurten al winnen. En dat is enorm snel. Tussen de missies en cut scenes door, speelt zich namelijk nog wat belangrijks af, in jouw hoofdkwartier.

De verzamelde experience points kun je namelijk gebruiken om je personages sterker te maken. En dit doe je niet individueel. Anders dan in andere games, geef je de experience points aan een class. Je verhoogt bijvoorbeeld het level van je Scouts zodat al je Scouts een level groeien. Een interessante gedachte die goed uitpakt. Soms speel je nieuwe eigenschappen vrij bij personages of nieuwe ‘Orders’. ‘Orders’ kun je tijdens gevechten gebruiken om je soldaten tijdelijk een boost te geven. Daarnaast kun je experience points ook gebruiken om rechtstreeks ‘Orders’ te leren van één van je soldaten.

Met het geld doe je hele andere dingen, namelijk het onderzoeken van nieuwe wapens of onderdelen voor je tanks. Deze sterkere wapens kun je vervolgens bij je soldaten uitrusten om meer schade te doen, beter te richten of verder te schieten. Na een aantal missies zijn er ontzettend veel combinaties, waardoor je ieder personage kunt vormgeven. Zo kun je sommige Grenadiers bijvoorbeeld anti-tank specialist maken of juist tegen infanterie. Wil je een sniper die ontzettend ver kan schieten of één die niet ver kan schieten maar iedereen met één schot kan uitschakelen zonder headshot? Er zijn ontzettend veel mogelijkheden.

Grafisch is de game ook bijzonder te noemen. Het staat vast dat Valkyria Chronicles voor een anime sfeer gaat. Er zijn zelfs anime op gebaseerd. Dit zie je ook terug in de grafische stijl. In een mooie cel shaded stijl, waarbij alles net van een water schilderij afkomt, komt deze sfeer prima tot leven. Verwacht geen super realistische details, maar dat is ook helemaal niet de bedoeling. Het past perfect bij de setting van de game. Het is alleen wel jammer dat je tijdens het lopen soms kleine passages hebt waar je niet doorheen kunt lopen door een onzichtbare muur, terwijl het voor je gevoel wel zou moeten kunnen. De hit boxes zijn wat dat betreft niet perfect.

Vanuit technisch oogpunt is er niets bijzonders op te merken. Valkyria Chronicles performed goed. Ik heb geen enkele keer glitches of bugs meegemaakt, maar deze game is dan ook al enige tijd uit op de andere platformen. Dan mag je dit ook verwachten. Het is wel een goede game om op je smartphone te spelen, deels door de turn based gameplay. Verder maakt de game geen gebruik van Stadia specifieke features, maar daar is het eerlijk gezegd ook niet de game voor.

Uiteindelijk heb ik een positief gevoel overgehouden aan Valkyria Chronicles 4. Ik heb ‘de eerste game ook gespeeld en moet wel zeggen dat de games erg veel op elkaar lijken. Hetzelfde verhaal, van een andere kant belicht, weinig innovatie maar nog steeds ijzersterke gameplay. Het is jammer dat de AI nog steeds zo simpel is, maar vond je het origineel tof? Dan is dit zeker een aanrader. Ken je het origineel niet en ben je fan van RPG’s of strategie games? Ook dan is het zeker de moeite waard, als je maar rekening houdt met het tempo van de game en de zwakke AI.

+ Geweldige mix van RPG en Strategie elementen
+ Goed verhaal met serieuze elementen waardoor je gaat nadenken
+ Veel content

- Simpele AI
- Tempo van de game aan de lage kant