Journey To The Savage Planet Review: Space - The Final Frontier

Toen Journey To The Savage Planet in 2018 uitkwam op de PC en consoles, heb ik deze eigenlijk laten schieten. De game werd toen al door vele mensen geprezen, maar toen ik de trailers zag en van het concept hoorde werd ik niet overtuigd. Nu, anderhalf jaar later, kreeg ik de kans om deze game op Stadia te spelen. ‘Waarom niet?’, dacht ik. Al was het maar even om te kijken of alle lof voor de game terecht was. Je leest in deze review hoe dat uitgepakt heeft.

In Journey To The Savage Planet (JTTSP) speel je als een ontdekkingsreiziger. En dan niet zo’n ontdekkingsreiziger die in het begin van de 20e eeuw de jungle induikt, maar één die in de toekomst middels een ruimteschip op zoek gaat naar andere planeten. Je wordt door het bedrijf Kindred Aerospace op pad gestuurd met net genoeg brandstof om een planeet te bereiken, een videoboodschap van de directeur (welke overloopt van sarcasme) en een kunstmatige intelligentie met de naam E.K.O. die je onderweg moet ondersteunen. Succes verder. Je raadt het al, dit gaat niet helemaal goed. Ternauwernood raak je gestrand op een onbekende planeet zonder brandstof of andere hulpmiddelen. Jouw doel is om zoveel mogelijk van de lokale flora en fauna te catalogiseren. Tussendoor probeer je allerlei middelen te vinden om ook nog terug naar de Aarde te komen. Maar dit laatste is optioneel voor Kindred Aerospace.

Het verhaal, zowel gebracht door de directeur via verschillende videoboodschappen als E.K.O., loopt over van humor. JTTSP is duidelijk een game die zichzelf niet te serieus neemt, als het op het verhaal aankomt. Sarcasme en zelfspot staat centraal in ieder stukje dialoog. De game ontwikkelaars nemen zichzelf regelmatig op de hak en ook diverse videogame clichés ontsnappen niet aan de aandacht. Dit doen ze overigens op een zeer geslaagde manier, waar vrijwel iedereen wel van kan genieten vermoed ik.

Wat meteen duidelijk wordt, is dat het een unieke game is. Niet alleen qua verhaal en hoe het gebracht wordt, maar ook qua gameplay en visuele stijl. Alles aan deze game ademt originaliteit. JTTSP is een echte Metroidvania game. Dit zijn spellen waar je gedurende de game nieuwe vaardigheden vrijspeelt om weer nieuwe gebieden te kunnen bereiken. En met deze vaardigheden kun je ook in gebieden waar je al lang geleden geweest bent weer nieuwe opties ontdekken. Dit biedt vaak extra veel replay waarde. Vaak zijn dit 2D platformers maar in dit geval hebben we met een first person view te maken.

Ik noem het expres geen First Person Shooter, alhoewel de interface en de gevechtselementen er wel veel van weg hebben. Ja, je hebt een first person view. En ja, vechten doe je met een pistool. Maar in deze game staat ontdekken en verkennen centraal. Gevechten spelen een secundaire rol en zijn vaak simpele obstakels om te overwinnen. En dat is ook helemaal niet erg, het is namelijk erg verfrissend. Want door de focus op het verkennen te leggen, ga je de opbouw van de levels alleen maar meer waarderen.

Nadat je schip gecrashed is, ga je meteen de planeet verkennen. Het wordt gelijk duidelijk dat de wereld ontzettend veel heeft om te ontdekken. Binnen enkele minuten zie je eigenlijk al plekken waar je net niet bij komt, waardoor je zeker weet dat je hier ooit nog terug wilt komen. Dat is eigenlijk een factor die zich voortdurend herhaalt. Je ontdekt van alles maar maakt snel al mentale notities dat je hier later even terug moet komen om toch dat ene plekje nog even te zien. Want ontdekken loont ook zeker. De prachtige wereld zit vol met resources die je kunt vinden en ook nodig hebt om je schip weer aan de praat te krijgen.

Er zijn namelijk vier soorten resources. Aluminium, Carbon, Silicon en Alien Alloy. De eerste drie vind je regelmatig, als je goed gaat verkennen. Maar soms zijn ze alsnog heel goed verstopt. Dit zijn de basis resources die je nodig hebt om nieuwe uitrusting te maken, waarmee je weer op andere manieren de wereld kunt ontdekken. De vierde, Alien Alloy, zijn heel zeldzaam en ook essentieel om verder te komen in het spel. Deze vind je eigenlijk alleen maar door puzzels op te lossen en heel goed te zoeken. De beloning wordt daardoor alleen maar groter. Vervolgens is er door de wereld heen ook ‘Orange Goo’ te vinden. Het is een eetbare grondstof. Als je er genoeg van eet, krijg je extra health. Er zijn in totaal 100 stuks door de spelwereld heen te vinden, wat al aangeeft hoeveel ontdekkingsmogelijkheden er moeten zijn.

Die health is ook wel belangrijk. Want uiteraard kom je ook agressieve fauna tegen onderweg. In het begin stelt dit niet veel voor maar hoe verder je komt, hoe meer health je nodig hebt om enigszins te blijven overleven. Het gevechtssysteem is erg simpel. Je hebt een pistool waarmee je kunt schieten. Later in het spel krijg je de mogelijkheid om de schietknop in te houden voor een beter schot en kun je aanvallen ontwijken. Dat is het zo’n beetje. Verwacht je een uitdagend gevechtssysteem, dan ben je hier niet aan het goede adres. Maar dat is ook niet het doel van het spel.

Maar er zijn wel meerdere manieren om gevechten te winnen. Je kunt namelijk ook diverse items vinden in de game, zoals plantjes die je als bommen kunt gebruiken of elektrische plantjes waarmee je vijanden of andere voorwerpen onder stroom kunt zetten. Deze kun je ook in gevechten gebruiken (Soms moet het zelfs om een vijand te verslaan) maar ze dienen een belangrijker doel. Ieder voorwerp heeft een functie en zorgt er ook weer voor dat je op plekken kan komen die eerder onbereikbaar waren. Hier komt het Metroidvania aspect weer om de hoek kijken. Richting het eind van de game heb je veel verschillende mogelijkheden om puzzels op te lossen en zo te komen waar je wil komen. 

Zoals ik eerder al zei, is het ontdekken van de spelwereld het grote doel in de game. Ook qua verhaal, want jouw taak is het uiteindelijk om zoveel mogelijk van de lokale flora en fauna (Planten en dieren), te catalogiseren. Dit doe je met een scan modus, waarmee je onbekende objecten geel ziet worden om ze vervolgens te kunnen scannen. Iedere keer als je weer in een nieuwe gebied komt en je zet je scan modus aan, zie je weer van alles wat nieuws voor je is. De ontwikkelaars hebben echt een ongelofelijk goede prestatie geleverd als het gaat om een levendige spelwereld. Alle dieren hebben patronen, leefgebieden en hun eigen gedrag inclusief natuurlijke vijanden. Ook de planten en bomen maken het geheel tot een echt levendige planeet. Het is één van de beste prestaties op het gebied van level design wat ik ken. Met name omdat het geen platte spelwereld is, je kunt ook de hoogte of de diepte ingaan. 

Wat misschien nog wel één van de gaafste features is, voor mij dan in ieder geval, is de co-op mode. Je kan de volledige game samen met een vriend of vriendin spelen. Niet lokaal, helaas alleen online. Maar dat is met Stadia een minder groot probleem dan andere platformen, omdat het op ieder apparaat kan. Je kunt allebei dus je eigen pad bewandelen in de game of samen puzzels oplossen. Een erg toffe feature die je weinig ziet in games zoals deze.

Grafisch is de game ook echt indrukwekkend. De game gebruikt een kleurenpalet die werkelijk alle kanten op gaat. Waar dit vaak wel eens misgaat, omdat het dan te druk overkomt, weet Journey To The Savage Planet eigenlijk altijd de goede balans te vinden. Het resultaat is een prachtige spelwereld die ook geloofwaardig overkomt (Voor zover dat kan voor een planeet met buitenaards leven) en je het gevoel geeft dat je echt een paradijs betreedt. 

 Wat betreft unieke Stadia features heeft de game niets noemenswaardigs te melden, behalve exclusieve content. Maar goed, dit betreft een aantal filmpjes in je ruimteschip en een betere photo mode. Niets noemenswaardigs dus. Het was wel een gemiste kan, omdat de game ontwikkelt is door Typhoon Studios. De ontwikkelstudio die door Google opgekocht is eind 2019. Je zou zeggen dat dit de ideale kans voor deze studio was om exclusieve Stadia features te ontwikkelen.

Journey To The Savage Planet is uiteindelijk een hele goede game gebleken en een voltreffer voor de Stadia Pro catalogus. De game is momenteel namelijk gratis te spelen als onderdeel van Stadia Pro. De originaliteit en kwaliteiten spatten van de game af, wat eigenlijk ook aantoont dat Typhoon Studios ontzettend veel talent had. Het is daarom eigenlijk nog kwalijker dat Google zomaar de stekker uit deze ontwikkelstudio getrokken heeft. Voor spelers die genieten van het ontdekkingsaspect in open werelden, is dit een hele grote aanrader. Het gevechtssysteem is daarentegen niet indrukwekkend, maar dat hoeft niet perse in een game als deze. Ik ben blij dat ik, nadat ik de game in eerste instantie links heb laten liggen op de consoles, nu alsnog de kans gegrepen heb om de game te proberen.

+ Ontdekken is geweldig uitgewerkt
+ Spelwereld voelt echt als een levend ecosysteem
+ Game bevat veel sfeer
+ Co-op campaign

- Gevechtssysteem is simpel