Watch Dogs: Legion Review: Speel als iedereen

Het najaar is over het algemeen een drukke periode wanneer het op games aankomt. Ook dit najaar weer, met absolute toppers zoals bijvoorbeeld Watch Dogs: Legion. Al sinds de eerste Watch Dogs game, ben ik zeer enthousiast over de serie. Alhoewel ik Watch Dogs 2 iets minder vond, keek ik nog steeds met grote interesse uit naar de derde game, Watch Dogs: Legion. Kan Watch Dogs: Legion de verwachtingen waarmaken en de serie naar een nog hoger niveau brengen? Je leest het in onze review.

In de Watch Dogs serie staan hackers, technologie en cyber security centraal. In een fictieve wereld die zich niet zo heel ver in de toekomst afspeelt, heeft technologie de overhand en is door het bedrijf ‘Blume’ een besturingssysteem gemaakt waarmee ze alle camera’s, auto’s, telefoons en andere apparatuur ondersteunen. In de eerste twee games leidde dit tot subtiele digitale overnames van steden. Aan jou de taak als lid van Dedsec, een underground hackersgroep die voor de digitale vrijheid van mensen opkomt, om dit allemaal tegen te gaan. Beide games kenden een ander hoofdpersonage en een compleet ander verhaal. Ook Watch Dogs: Legion is een op zichzelf staande game die een nieuw verhaal begint, wat losjes verbonden is aan de eerdere games.

Waar de eerste twee games zich afspeelden in de Verenigde Staten, namelijk Chicago en San Francisco, gaan we voor Legion naar de hoofdstad van het Verenigd Koninkrijk, London. De stad wordt in zijn greep gehouden door een organisatie met de naam Albion. Nadat er een terroristische aanslag gepleegd is op London, welke in de schoenen van DedSec geschoven is, dient Albion zich aan om de orde te herstellen met een leger aan mercenaries. De vrijheden in de stad worden zo aan banden gelegd. Aan jou, als lid van DedSec, om het onschuld van DedSec te bewijzen, de daadwerkelijke daders op te sporen en ook meteen de orde te herstellen in London.

Nieuw in Watch Dogs: Legion is dat er geen hoofdpersonage is. Dit klinkt misschien gek, maar dit heeft een reden. Je kunt namelijk, letterlijk, ieder personage in de stad London werven voor DedSec als zogenoemde ‘Operator’. Je begint de game door één personage te kiezen uit een start aanbod en daarna kun je jouw groep aanvullen met wie je ook wil. Als je door de stad loopt, kun je ieder personage ‘profilen’. Hiermee scan je eigenlijk het profiel van een personage en zie je de naam, het beroep maar nog belangrijker: De sterke en zwakke punten van het personage. Ieder personage heeft minimaal één positief punt en dit bepaalt hoe goed het personage ergens in is.

Ik moet zeggen, dit is een heel gaaf systeem. Er is een goede variatie aangebracht en aan veel beroepen is wel gedacht. Goede eigenschappen kunnen zich uitten in gadgets. Zo hebben bepaalde personages bijvoorbeeld sterkere wapens dan je normaal kunt krijgen, toegang tot bepaalde voertuigen, kunnen ze beter klappen ontvangen of hebben ze toegang tot beroeps uniformen. Zo kun je bijvoorbeeld een dokter werven, die in zwaar beveiligde ziekenhuizen zo naar binnen kan lopen zonder opgemerkt te worden. Of een beveiliger van de organisatie die je bestrijdt, Albion, om ze overal naar binnen te lopen. Hoe beter een personage, hoe moeilijker ze meestal te werven zijn. Zeker politieagenten en bewakers van Albion vereisen meer moeite en zijn niet zomaar om de vinger te winden.

Ik had op een gegeven moment zelfs een personage wat als positieve perk ‘Living Statue’ had. Hiermee kon hij tijdens een achtervolging als levend standbeeld fungeren en kon de politie je plots niet meer vinden. De negatieve eigenschappen zijn soms ook lachwekkend. Zo zijn er personages die bijvoorbeeld te pas en te onpas scheten laten, waardoor ze niet goed in stealth gameplay zijn. Ze worden namelijk heel snel opgemerkt. Sommige personages kunnen zelfs permanent dood gaan of zitten langer vast in de gevangenis. Het is een erg tof systeem en was ook het speerpunt van Watch Dogs: Legion. Maar tegelijkertijd is het ook de achilleshiel van Watch Dogs: Legion.

De Watch Dogs games waren voor mij altijd zeer vermakelijk. Er zat een prima verhaal in, niets fenomenaals maar goed genoeg, in een grote, levendige open wereld met genoeg variatie. Zonder de unieke setting en het verhaal, is het eerder een minder goede versie van GTA. Door het ontbreken van een hoofdpersonage komt Watch Dogs: Legion meteen in een identiteitscrisis terecht. Want hoe ga je een goed, meeslepend verhaal wegzetten als er geen hoofdpersonage is? Het antwoord hierop is door Watch Dogs: Legion in ieder geval niet gevonden. Hoe goed de variatie van de verschillende personages ook is, het blijven uiteindelijk redelijk generieke personages. Geen enkel personage heeft een diep achtergrondverhaal of toegelichte motivaties. Zelfs de ondersteunende personages voor het verhaal zijn matig en weten het verhaal niet spannend of meeslepend te maken.

In dialogen merk je ook echt dat de meeste zinnen die jouw personage uitkraamt enige beleving missen en duidelijk geschreven zijn voor knip en plakwerk met allerlei personages. Ook de animaties en dan met name de lip sync zijn soms echt slecht. Maar goed, dit is ook een onmogelijke klus als je letterlijk als duizenden verschillende personages kunt spelen. Voor mij persoonlijk is het verhaal altijd van groot belang geweest voor Watch Dogs, al was deze nooit van het niveau zoals games als Uncharted of The Last of Us. De missies zijn vaak als gevolg ook vrij generiek met een enkele uitschieter waardoor je soms denkt ‘Hmm, toch leuk gedaan’. Maar dat is een logisch gevolg van deze design keuze. Ook al is dit een groot gemis, dat betekent niet dat het meteen een slechte game is.

Voor sommige spelers pakt deze keuze overigens goed uit, laat ik daar eerlijk over zijn. Ik vind het verhaal in een game erg belangrijk en deels omdat de eerdere Watch Dogs games het verhaal een belangrijke rol geven ben ik teleurgesteld. Maar vind jij zelf het verhaal niet zo belangrijk maar een open wereld waarin je van alles kunt uithalen wel? Dan kan Watch Dogs: Legion nog eens een verrassend goede game voor jou zijn. Want alleen al het ‘Operators’ systeem en de beste personages voor jouw team opsporen is een verslaving op zich. Er is niets zo gaaf als midden in de stad een personage tegen te komen met wel drie of vier positieve eigenschappen, zonder een enkel negatief punt. Alsof je een legendarische Pokémon tegenkomt.

Los van het Operators systeem zijn de gameplay elementen ook echt verbeterd. In Watch Dogs: Legion heb je net als eerst totale vrijheid hoe je missies aanpakt. Hou je van stealth en al je vijanden uit te schakelen zonder dat iemand het doorheeft? Of gebruik je de gadgets die je hebt en je hack kunsten, om drones over te nemen en je vijanden te beschieten, van de omgeving één grote val te maken door panelen te laten ontploffen als vijanden er langs lopen, automatische turrets van de vijand over te nemen en ze onder vuur te nemen? Of met een spiderbot, een kleine robot in de vorm van een spin, door tunnels kruipen en ongezien je objectives te halen? Het kan allemaal. En ja, je kunt ook gewoon nergens rekening mee houden en overal naar binnen stormen met een machinegeweer of een shotgun als je dat wil. Dit alles is sterk verbeterd in vergelijking met de eerste twee games.

De diversiteit aan gadgets bijvoorbeeld is groter dan ooit. Sommige gadgets zijn alleen door speciale personages te gebruiken. Zo zijn er spionnen die een horloge hebben waarmee je tegenstanders kunt hacken, hebben sommige personages een paintball gun en zijn er personages die een zwerm bijen kunnen oproepen. Het zorgt er ook voor dat je per situatie gaat nadenken wat het beste personage voor de klus is. Soms biedt een situatie veel mogelijkheden om van alles te hacken, switch dan gewoon over naar een personage wat sneller en beter kan hacken. Gedurende de game verzamelen je ook tech points, vergelijkbaar met skill points. Je krijgt ze als beloning voor missies maar kunt ze ook verzamelen in de open wereld. Vanaf het begin is de keuze aan jou, welke upgrades je eerst vrijspeelt. Vaak zie je in games dat upgrades vergrendeld zijn in een skill tree en je eerst een bepaald pad moeten bewandelen. Deze vrijheid voelt in Watch Dogs: Legion echt fijn, omdat je zo je personages helemaal naar je eigen hand kunt zetten. Soms kun je het gebruiken om sterke punten nog beter te maken. En soms om zwakheden op te heffen.

Een ander belangrijk punt om je personages zelf vorm te geven, zijn de cosmetics in de game. Aangezien London helemaal onder controle van Albion staat en op elke hoek van de straat een camera aanwezig is, dragen al je personages een masker bij zich die opgezet wordt als ze chaos veroorzaken. Er zijn talloze varianten. Zo heb je een varkenshoofd, een doodskop, een papieren zak. Noem maar op. In de spelwereld zijn er enorm veel als collectible te vinden. Geen zin om op jacht te gaan, dan kun je maskers ook via een microtransaction kopen. Dit is puur een cosmetic en biedt geen gameplay voordelen. Daarnaast geldt hetzelfde voor je kleding. Je kunt allerlei kledingstukken in de wereld vinden als collectible. Deze behoren allemaal tot een specifieke set, dus als je er genoeg verzameld hebt, kun je met deze sets er voor zorgen dat al je personages in stijl over straat gaan.

Naast kleding en maskers zijn er meer collectibles. De wereld is, zoals we van Ubisoft gewend zijn, volgestopt met collectibles in de vorm van tekstdocumenten en audio bestanden die meer achtergrondverhaal over de spelwereld uit de doeken doen. Daarnaast zijn de eerder genoemde tech points ook als collectibles te vinden. Wat ik wel een groot kritiekpunt vind, is dat al deze collectibles enorm makkelijk te behalen zijn. Niet zozeer omdat ze niet goed verstopt zijn, maar omdat door de vrijheid die je met de personages en gadgets krijgt, er bijna geen plek ter wereld is waar je niet kunt komen. Je kunt bijvoorbeeld een drone oproepen waar je op kunt gaan staan en deze vliegt je simpelweg naar elke collectible toe, waardoor je de platform puzzels compleet overslaat. Erg zonde, want dit was vaak één van de leuke uitdagingen in de vorige Watch Dogs games. Het is nu eigenlijk gedegradeerd tot puur een oppik klusje.

Naast de verhaalmissies is er nog een manier hoe je London kunt helpen bevrijden. De stad is namelijk opgesplitst in diverse districten, ‘Burroughs’ genoemd. Ieder van deze heeft een eigen thema en een eigen verhaal. Om deze Burroughs te bevrijden en te zorgen dat de inwoners opstaan tegen Albion, moet je diverse activiteiten voltooien om er voor te zorgen dat de ware aard van Albion getoond wordt. Dit kan door bewijs te verzamelen van hun praktijken, gegijzelde personen te bevrijden of andere taken uit te voeren. Heb je al deze activiteiten voltooid in een Burrough? Dan zijn de personages in de betreffende Burrough makkelijker te werven voor DedSec en in de meeste gevallen is er zelfs een speciaal personage dat zich bij DedSec voegt met extra goede eigenschappen. Het loont dus om af en toe even af te wijken van je hoofddoel. Daarnaast zijn er ook meer dan genoeg side missions beschikbaar om wat andere verhaallijnen te volgen. En als dit nog niet genoeg is, zijn er ook minigames beschikbaar zoals darts, hooghouden met voetbal en kun je met drones pakketjes bezorgen. Handig als je in de toekomst bij Amazon wilt werken.

Watch Dogs: Legion is wel voornamelijk gemaakt met het idee dat je zoveel mogelijk je weg door de game hackt en zo geruisloos door de omgevingen stealth. Je merkt dat de combat daarom soms vrij simplistisch is. Het melee systeem volgt het inmiddels bekende systeem met light en heavy attacks en een counter optie. Wanneer je wil schieten merk je vooral dat er niet veel diepgang in de game zit. Vijanden zijn tactisch niet slim en het enige gevaar is als ze je omsingelen met een grote groep. Daarnaast voelen de controls soms ook erg onwennig aan, vergeleken met andere games in het genré. Ook als je door de spelwereld rent en over obstakels moet springen, middels het parkour systeem, voelt dit soms houterig en ongemakkelijk aan. Terwijl de andere Ubisoft serie Assassin’s Creed dit juist bijna geperfectioneerd heeft.

Om de game wat extra uitdaging te geven, wordt er aan het begin van de game overigens gevraagd of je met Permadeath aan of uit wil spelen. Normaal gesproken betekent Permadeath in een game dat als je personage dood gaat, het ook echt game over is. Dat is hier ook deels het geval. Je personages gaan permanent dood, maar omdat je er wel 20 kan hebben en niet één hoofdpersonage hebt, is het minder heftig dan gewend. Ik heb de modus aangezet en moet zeggen dat het wel een extra dimensie geeft aan het spel en raad het dus wel aan. Je kunt het gaandeweg ook uit zetten, tenzij je de Iron Man modus aan zet. Dan is het niet uit te zetten.

Over multiplayer kan ik nog niet veel zeggen. De eerste multiplayer modes komen pas in december naar de game, voor alle platformen, maar het kan wel potentieel top worden. Je gaat namelijk de game co-op kunnen spelen door missies met elkaar te spelen of het tegen anderen opnemen door ze op te sporen in de stad. Daarnaast maakt Watch Dogs: Legion ook gebruik van Ubisoft Connect. Dit betekent dat cross-play en cross progression tussen alle platformen mogelijk is. Heb je de game ook op de console of PC, kun je naadloos verder gaan met je savegame en andersom.

Grafisch is Watch Dogs: Legion overigens echt indrukwekkend. Het is duidelijk, ondanks het ontbreken van technieken als Ray Tracing, één van de mooiste games op Stadia. Sommige animaties, met name de lip syncs, zijn soms alleen wat houterig maar dit leidt verder niet te veel af. Daarnaast zijn de steden goed gevuld met NPC’s. De game is wel gelimiteerd op 30fps, iets waar sommige onder jullie misschien op afknappen. Ik zelf heb er betreft het spelen geen last van gehad. Wat ik wel gemerkt heb, is dat ik soms grote FPS drops gehad heb. Hiervoor moest ik het spel herstarten om er vanaf te zijn. Twee keer in totaal, maar sommige spelers melden dat na meerdere uren spelen het regelmatig voorkomt. Helaas lijkt ook Watch Dogs: Legion weer geteisterd te worden door Memory Leaks en te weinig optimalisatie. Ik kwam ook regelmatig glitches tegen die niet game breaking waren, maar wel irriteren gaandeweg de game. Later in de game had ik er minder last van, mogelijk omdat toen de nieuwste update doorgevoerd was. Erg jammer, want dit lijkt onderhand een trend bij Ubisoft games te worden.

Qua soundtrack zijn er diverse nummers van Britse artiesten in de game te vinden. Net als in GTA wordt er een radio aangezet terwijl je aan het rijden bent in je auto of op je motor. Naast typische Brit pop en de bekendste Britse artiesten van dit moment, is er ook metal en rap te vinden in de game. Wat ik wel een gemis vind, is dat in de open wereld er complete stilte is. Ik snap het idee, dit was in GTA ook al zo. Als je over straat loopt, hoor je in het echt ook geen muziek. Maar in de moderne games zijn daar ook oplossingen voor te vinden door bijvoorbeeld een een optionele radiomodus op de smartphone te zetten. Dat maakt het al wat levendiger. Geen belangrijk punt, maar meer een opmerking.

Al met al moet ik concluderen dat Watch Dogs: Legion mijn verwachtingen niet waargemaakt heeft. Is het een slechte game? Zeker niet, mijn verwachtingen waren simpelweg hoog na de eerste twee games. Het is vermakelijk, de sandbox gameplay is over het algemeen verbeterd en ziet er prachtig uit. Maar ik had meer verwacht. Het werken met Operatives in plaats van een hoofdpersonage is een leuk experiment, maar heeft Watch Dogs: Legion ook in een identiteitscrisis gebracht. In plaats van een singleplayer adventure met een leuk verhaal in een open wereld, is de aandacht verschoven naar een diverse open wereld met interessante gameplay maar zonder richting. Het voelt als een stap terug in plaats van vooruit. Vind je het verhaal in een game minder belangrijk, dan vind je in Watch Dogs: Legion een goede game. Maar als Watch Dogs game is het maar matig. Hopelijk wordt dit één stap terug om er vervolgens drie vooruit te doen met de volgende game.

+ Operatives verzamelen is leuk

- Matig verhaal
- Collectibles verzamelen heeft geen uitdaging meer
- FPS drops en iets teveel bugs